A day in Jogyakarta!

1 augustus

We waren nog steeds niet zo fit vanwege de turista en besloten om die reden om 's ochtends lekker aan het zwembad te gaan liggen en 's middags Jogyakarta te gaan bezoeken. Vooral het paleis van de sultan (de Kraton) en de gelijknamige omliggende wijk worden hoog aangeprezen in de reisgidsen. Nu we goed doorhebben hoe d eplaatselijke bus (Transjogja) werkt namen we de bus naar het centrum. Als je met de bus reist zie je veel. Vooral respect voor het personeel in de bus. De chauffeur die de bus door het helse verkeer manouvreert en de conducteur die luidkeels de naam van de haltes door de bus schreeuwt, de mensen helpt die daar behoefte aan hebben en alle vragen netjes beantwoord en hij (of zij) is ook nog blij. Dat valt ons so wie so op aan de mensen hier op straat. Als je naar hen lacht krijg je een brede grijns terug. Het uitstappen is niet op de begane grond maar op een verhoging waar je een ongeveer een halve meter moet overbruggen..... IN Singapore roepen ze dan om: `Mind the platform gap`, die dan overigens maar een 20 cm is......... Ik moet er niet aan denken wat er zou gebeuren als iemand in die gap valt. De conducteur hangt af en toe half buiten de rijdende bus en maant het verkeer tot rustiger rijden. Je kunt er een boek over schrijven en heb ik het nog niet gehad over de parfum die in de bus gespoten wordt!!! En je vergaapt je natuurlijk aan de mensen, jong, oud, slechtziend, geen tanden, met hoofddoekje, zonder hoofddoekje, met boerka zonder boerka, met hoofddoekje met een mondkapje, niqaab met brilletje en zonder brilletje, hoofddoekje met een strakke spijkerbroek en ga zo maar even door. Alle variaties kun je bedenken. Maar iedereen staat op voor ouderen.
We stapten uit op de Jalan Malioboro, een drukte van belang met al die bejaks. Na Fort Vredeburg bekeken te hebben liepen we naar de Alun alun, een groot grasveld. Daarachter bevond zich de Kraton (het paleis) maar wie schetst onze verbazing, 's middags gesloten. Balen balen. Natuurlijk kwam er weer iemand op ons af die ons wel wilde rondleiden in de wijk de Kraton en de koffiebar (Civet Cafe) wilde laten zien met wel heel speciale koffie omdat hij bereid wordt met koffiebonen die eerst gegeten worden door de civetkat die het vervolgens niet verteert maar gefermenteerd uitscheidt. Deze koffie (Kopi Luwak) is peperduur en de smaak schijnt uniek te zijn. Ik vond het eerlijke gezegd een smerige bedoening en had te doen met het katje daar daar gekooid lag. We liepen nog het waterkasteel binnen en gingen weer terug naar de steegjes met tal van winkeltjes, eettententjes enz , drukte van het verkeer en de aandacht trekkende betjaks. Weer terug op d eJalan Malioboro namen we de bus terug naar het hotel met wel een hele lange omweg. Maar we kwamen er wel!! Nog wat bananen gekocht bij een kraampje. Pascal was zo moe dat hij meteen naar bed ging en Frank en ik gingen nog een hapje eten in het restaurant van het hotel. Toen ging het licht uit.
Selamat tidur!