Two days at Jakarta!

Twee dagen gecombineerd in één verslag. Gisteren had de auteur hoofdpijn en was te moe om een letter op papier te krijgen, vandaar! Gisteren bracht Ton ons op tijd (7.30 uur ) naar Changi Airport. Wat een gedoe om daar in het vliegtuig te komen. Het hele proces van inchecken was geautomatiseerd. Je mocht zelf je bandje om het koffer plakken. De vingerafdrukkenregistratie was eveneens geautomatiseerd maar dat lukte bij mij natuurlijk niet voor de eerst keer hahaha. Om 10.20 uur zaten we eindelijk in het vliegtuig en stegen op. Het reisje duurde amper 1,5 uur. Ook moest het horloge nog een uur teruggezet worden in verband met de tijdzone in Indonesië. We vlogen over de evenaar, het idee! Rond 12.00 uur (11.00 uur Indonesische tijd) landden we op Airport Jakarta. De lucht was lichtgrijs! Was het bewolkt of was het smog? Uitstappen en op zoek naar het bureau dat Visum of Arrivals verkocht (VOA). Want Frank had gelezen dat we een dergelijk document moesten kopen voor € 30,-- per stuk. Zo gezegd zo gedaan. Toen we even later door de douane moesten werden we nog net niet uitgelachen door de beambte. Een Visum of Arrival was echt niet nodig geweest, aldus de loketbeambte. € 100,-- weggegooid? Deze informatie stond dus foutief op de site van de Indonesische ambassade of was het de Nederlandse ambassade in Indonesië? Chagrijnig gingen we op zoek naar onze koffers die officieel op Belt 4 zouden moeten staan maar er al waren op Belt 3 behalve die van Frank..... nog even wachten en rondkijken Het grote bord waarop stond dat ze niet hielpen bij het zoeken van je koffer was niet echt bemoedigend hahaha. Ineens zag Frank ergens opzij op een of andere trolley zijn koffer staan.... Een opluchting. Volgende fase was het pinnen van roepi's uit een ATM. Nergens ATM's te zien op dat airport. Wel moneychangers die zwaaiden naar ons om ons naar zich toe te lokken. Niet dus. Even later zag ik een ATM ergens achter staan en pinden we roepi's. De munteenheid hier is een verschrikking: 15.000 roepis (IDR) is EEN EURO!! Goed om het lagere school rekenen weer eens goed te oefenen. Om bij te komen van alle schrik besloten we eerst een bordje rijst te gaan eten op het vliegveld om daarna een taxi (Blue Bird was het advies) te gaan zoeken. Ons hotel lag namelijk pal in het centrum van Jakarta waar je er uren over doet om er met de metro of de bus te komen. Ton had ons geadviseerd om een prijs af te spreken voordat je in een taxi stapt. Blue birds hebben tellers op hun dashbord dus dat zou goed moeten komen. Ook tellen ze niet door als je in een file terecht komt en gerif dat je in een file terecht komt. Er is namelijk 24 uur per dag file in Jakarta. We vonden al snel een taxi en spraken af dat de prijs niet hoger mocht komen dan 200.000 roepi's. Toen onze eerste kennismaking met Indonesië, vanuit de taxi. We zagen krottenwijken, torens, huisjes met golfdak, handeltjes maar vooral heeeel veel brommers die kriskras je inhaalden. Opeens zat de taxichauffeur in een volkswijk, dichtbij ons hotel; hij reed verkeerd? We wisten niet wat we zagen, overal mensen op straat vooral veel karretjes en autootjes met één voorwiel waarvan ik de naam kwijt ben. Vuilnisophaalwagens of- karren en veel troep. Opeens waren we er. Taxiprijs kwam inclusief fooi neer op € 10,--. Geen geld dus voor vet een half uur door Jakarta. In het hotel werden we hartverwarmend verwelkomd door een glas met thee. Hotel was prima, schoon en ontzettend vriendelijk personeel. Eén van de medewerksters regelde meteen drie treinkaartjes voor overmorgen naar Bandung. Geweldig gewoon. Onze kamer was groot, schoon en wat het belangrijkste was: stil. Geen wonder met die driedubbele beglazing die alle herrie buiten hield. Even liggen en daarna de buurt verkennen. Het was broeierig warm maar geen zon. Ons hotel ligt vlakbij het centrum op de rand van een volkswijk, in de wijk Tanah Abang. Onze eerste kennismaking met Jakarta was verbijsterend. Wat een lawaai van al dat toeterende verkeer rondom de Taman Merdeka (het plein van de onafhankelijkheid). Dit is een gigantische groot plein met bomenrijen in het midden en een 137 m hoog standbeeld dat het Nationale Monument van Indonesië is, ook wel de Monas genoemd. De Monas (samentrekking van Monument en Nasional) is een 137 m hoge obelisk met bovenin een vlam van 35 kg goud. Helaas was het plein gesloten want het was maandag. Het verkeer (auto's en brommers) raasde langs ons heen. Oversteken met gevaar op eigen leven want ze stopten echt niet als je het zebrapad nam. Ik moest de oordopjes indoen om het geluid te dempen. Bij het plein werd Pascal meerdere keren gevraagd of hij samen met een Indonesische jongen op een selfie wilde. Dat wilde onze bink wel. Hij werd constant aangestaard alsof hij (en wij) een bezienswaardigheid was. We liepen helemaal rondom de Merdeka en wisten niet wat we zagen. Prachtige ministeriële gebouwen en even verderop armoedige tafereeltjes van vrouwtjes die zakdoekjes of flesjes water verkochten, stank en smog en vooral lawaai. Het lawaai is minder goed te verdragen als je moe bent en hoofdpijn krijgt. Na anderhalf uur hadden we het wel gezien en liepen terug naar het hotel. Gelukkig konden we hier eten, eenvoudige Chinese en Indonesische gerechten voor geen geld. (€ 4,-- voor een bord eten). De hoofdpijn verdween niet en we gingen vroeg plat. We sliepen wonderbaarlijk goed en de klok rond! Douchen en ontbijten hier in het hotel. Ik was weer fit en vol energie. Het ontbijtbuffet: rijst met groente, sop lembang, watermeloen, toast met jam of kaya, gebakken ei, pannenkoeken en nog veel meer. Het voelde heel gewoon om 's ochtends rijst met tofu te eten!!
Het programma: het Nationaal Museum zou een echte aanrader zijn én het was op loopafstand te bereiken dus de keuze was snel gemaakt. Vandaag scheen de zon maar het was wel warm (33 graden). Het verkeer was veel minder intensief vanochtend dan gisteren op het einde van de middag, geen oordopjes dus! Overal politie (Polisi) op de been. Was er wat aan de hand? Na een klein kwartiertje waren we al bij het Nationaal Museum. (entréeprijs 10.000 roepi's wat neerkwam op ongeveer 75 eurocent, belachelijk lage prijs). Het museum was ontegenzeglijk schitterend. Zowel het gebouw als het museum zelf. Met name de etnografische afdeling was bijzonder: manden, religieuze voorwerpen, sieraden, wapens, standbeelden en maquettes van traditionele huizen kwamen voorbij. Chinees keramiek en een eerbetoon aan de hindoeïstische- boeddhistische kunst met als klap op de vuurpijl de Schatkamer. De Schatkamer bevatte een unieke verzameling sieraden, krissen en gouden, zilveren en bronzen vaatwerk. Uit d e informatie bleek dat Nederland grote gedeeltes van dit kunstwerk had weggeroofd tijdens de Koloniale tijd maar (gedeeltelijk) weer had teruggegeven aan Indonesë. Niet best. Verder bewonderden we nog een uit één stuk hout vervaardigde prauw. Na 2,5 uur waren we wel verzadigd en keerden door de middaghitte (13.00 uur) terug naar het hotel langs de karretjes met gebakken eten enz. We namen in het hotel een lunchset en daarna nam ik de tijd om dit verslag te schrijven terwijl Frank en Pascal hier in de buurt in de volkswijk een supermarkt gingen bezoeken. Straks mogelijk nog de Istiqlal-moskee bezoeken. Deze moskee schijnt de grootste moskee van het land te zijn en gebroederlijk naast een kathedraal te staan (ten oosten van de Taman Merdeka).
wordt vervolgd!!